05 Lampa plazmowa

Dochodziła 1 w nocy. Określenie, że wszyscy goście byli zalani w trupa jest błędem. Niektórzy jeszcze trzymali pion bez wysiłku tak jak np. Bender, który rano miał mieć badania lekarskie, więc zbytnio sobie nie popił. Przyczyniła się tez do tego jego ukochana, która nie odstępowała go na krok. Mario obściskiwał się ze swoją koleżanką na fotelu w salonie, Marco opowiadał żarty grupce kolegów z drużyny, Oliwia z Romanem okupowali huśtawkę na ogródku, a Wiktoria wraz z Monicą i dwoma innymi dziewczynami plotkowały w kuchni. Kilka osób zdążyło się ulotnić z imprezy, zostali najwytrwalsi. Dziewczyny siedzące w kuchni wymieniały i opisywały miejscowości do których zostaną zabrane przez swych mężczyzn, gdy nagle muzyka w salonie przestała grać, a następnie doszedł do nich odgłos tłuczonego szkła. Wiktoria wstała, przeprosiła swe kompanki i poszła sprawdzić, co znowuż jest nie tak. W salonie, obok sprzętu z którego leciała muzyka chwiał się Mario, patrząc bezradnie na potłuczoną lampę plazmową.  Zebrała się w pokoju spora grupka imprezowiczów, więc blondynka pokazała, że wszystko ma pod kontrolą i włączyła z powrotem muzykę, by nikt nie słyszał jak będzie ochrzaniać chłopaka obok.

- MARIO! Najpierw talerz, a teraz moja ulubiona lampa! Ty jesteś taki niezdarny czy tylko udajesz!?

- Daj mi spokój! To było niechcący!

- Niechcący? Niechcący to chyba Ciebie rodzice zrobili! – żadne z nich nawet nie zauważyło, że Marco niczym pijany żubr zakradł się do nich.

- Coś się stało? – spytał potykając swój język o zęby.

- Ty się jeszcze pytasz?! Twój wielce „inteligentny” koleżka stłukł Lampe, która kupiłeś mi na miesięcznicę!

- Okej, okej, ale już tak nie krzycz. Poczekaj na mnie przy drzwiach wejściowych, tzn. przewietrz się i w ogóle, a ja zaraz przyjdę, tylko tu jeszcze z Mario pogadam, wiesz, o tej lampie… - i dziewczyna odeszła. – Od początku Mario, co się stało się?

- No bo.. ja.. tzn. mi.. znudziła się ta muzyka, chciałem rozruszać parkiet itd. I nawet nie zauważyłem, że ta lampa tam stała.. i ona nagle nie wiem czemu spadła… i wtedy Wiktoria przyszła i zaczęła mnie wyzywać i obrażać, jak zwykle.. Chyba musimy zakończyć znajomość jeśli… jeśli tak dalej będzie, ja nie będę tego ignorował.. ingerował… tzn. tolerował!

- Nie mów tak, nie pamiętasz jak kiedyś jeździliśmy Stassenbahnem i puszczaliśmy na fulla Biebera? – zapytał się Marco – Zaraz pójdę porozmawiać z Wiki.

Dziewczyna stała zdenerwowana przy drzwiach. Gdy tylko chłopak do niej podszedł od razu poczuła od niego odór wódki lub innego napoju spirytusowego, ale i tak postanowiła chociaż spróbować z nim porozmawiać.

- Nie musisz być zawsze dla niego taka niemiła.

- Czy ty siebie słyszysz? On najpierw rozbił talerz, a teraz mój prezent. Co więcej, ciągle siedzi nam na głowie, a ty go jeszcze bronisz? Ja rozumiem, że to Twój przy…

- Właśnie, przyjaciel, dlatego go bronię! – chłopak się tak oburzył, że aż zaczął podnosić głos, to była ich pierwsza tak poważna kłótnia.

- Nie wydzieraj się na mnie!

- Myślałem, że jesteś inna, ale jednak się myliłem! Jesteś taka jak wszystkie, Mario miał racje!

- Pfff, szkoda tylko, że jak Ci się chciało bzykać to byłam jedyna w swoim rodzaju, ale dobra! Masz Mario, więc na co Ci ja!? Niech on Ci jedzie na ręcznym! – wykrzyczała mu to prosto w twarz, nie przejmowała się, że prawie wszyscy zeszli się, by zobaczyć co się dzieje, że słyszeli wszystko, musiała mu to wygarnąć! Chciała dać mu jeszcze w ryja, ale na to już się nie odważyła, ale następnym razem to zrobi na pewno. On coś tam jeszcze mamrotał pod nosem, lecz ona go nie słuchała. Szybko poszła po torebkę i ze łzami w oczach wybiegła z domu. Tylko teraz pytanie, co ona ma ze sobą zrobić? Przecież większość ludzi, których znała tu, w Dortmundzie bawiło się właśnie na imprezie, którą przed chwilą opuściła. Na szczęście, właśnie sobie przypomniała o jednym ze znajomych, który niedawno napisał jej esemesa, że przyjeżdża do miasta, bo ma do załatwienia parę spraw, więc mogliby się spotkać. Niewiele myśląc dziewczyna wybrała numer i po 3 bipach usłyszała zaspany głos:

- Hej, nie przeszkadzam Ci? – starała się brzmieć jak najbardziej naturalnie, by tylko rozmówca nie poznał, że uroniło jej się ze dwie czy trzy łzy.

- Hej, no coś ty, właśnie przyglądałem się swoim powiekom od spodu – w tym momencie dziewczyna zaśmiała się, on zawsze wiedział jak ją pocieszyć – stało się coś czy po prostu stęskniłaś się za mną i akurat prawie o 2 w nocy musiałaś usłyszeć mój głos?

- A no wiesz, tak pomyślałam, że fajnie byłoby się spotkać… Może bym Cię odwiedziła?

- Pamiętaj, ty zawsze jesteś u mnie mile widziana. Zatrzymałem się w Hotelu Accor. Jeśli chcesz, mogę po Ciebie wyjść, idziesz z domu tak?

- Tak, ale.. nie rób sobie kłopotu..

- Już po Ciebie wychodzę, do zobaczenia! – i się rozłączył.

Po 15 minutach drogi w stronę hotelu Wiktoria w oddali zobaczyła postać ciemnowłosego mężczyzny idącego w jej stronę w szarych spodniach dresowych i białym podkoszulku. Gdy już się spotkali w połowie drogi tak się cieszyła na jego widok, że miała ochotę rzucić mu się w ramiona, więc co ma się powstrzymywać w sumie. Jak pomyślała, tak zrobiła i mocno go przytuliła. On nie miał nic przeciwko, bo zamiast się opierać tylko się uśmiechnął i odwzajemnił uścisk. Kiedy już skończyli się publicznie obściskiwać on uważnie jej się przyjrzał:

- No proszę, jak się kładłem spać to nawet nie śmiałem marzyć, że mi się taka zdobycz trafi – uniósł dwa razy brwi, za co dostał kuksańca łokciem.

- Mam nadzieję, że nie jesteś za bardzo na mnie zły, że zadzwoniłam…

- Przestań, ile razy Ci powtarzałem? Tylko dziwi mnie fakt, że Reus się na to zgodził: Ty u mnie o tej godzinie i to jeszcze w takim stroju, musi mi bardzo ufać.

- Jego to w ogóle nie obchodzi, więc spokojnie. – Mesut objął Wiktorię ramieniem i szli tak aż do hotelu.

- Jego strata – skwitował chłopak.

Recepcjonista się trochę zdziwił, gdy zobaczył, że chłopak przyszedł z jakąś panną, chociaż wychodził sam, ale w końcu to nie jego interes. W pokoju Wybawiciel Wiktorii dał jej na przebranie jedną ze swoich podkoszulek. Następnie obydwoje ułożyli się do snu, tak obok siebie i zasnęli dość szybko po wieczornym spacerku. Przynajmniej ona, bo on był tak uradowany całym tym zajściem, że układał w swojej głowie różne scenariusze, np. jutrzejszego, tzn. dzisiejszego poranka oraz zastanawiał się co mogło się wydarzyć między Wiktorią, a Marco, że aż od niego uciekła.

O godzinie 4 nad ranem w domu Reusa ostatni goście zbierali swe manatki i kierowali się w stronę swoich mieszkań. Oliwia spała już smacznie od prawie godziny, gdyż jej towarzysz musiał się zbierać przed 3, więc po całym wieczorze spędzonym razem ona odprowadziła go aż do chodnika, dali sobie buziaka na dobranoc i chłopak wsiadł do taksówki, którą odjechał w siną dal, a ona wróciła do domu i nie chcąc wpaść na Götzego od razu udała się do pokoju by dać się porwać Morfeuszowi nawet nie życząc dobrej nocy swej przyjaciółce, w końcu zobaczą się rano.

***

~~*~~

Jej! Odcinek w końcu się pojawił :) Jako, że jesteśmy aktualnie w rozjazdach, wcześniej nie mogłyśmy wstawić odcinka. Ale wreszcie jest, więc cieszmy się i do następnego ! :)